Rola relacji terapeutycznej w pomocy dzieciom krzywdzonym

Konrad Ambroziak

Abstrakt


Często twierdzi się, że terapeuci poznawczo-behawioralni nie przykładają dostatecznej wagi do kwestii relacji terapeutycznej i osoby terapeuty. W artykule badam wpływ relacji terapeutycznej na pomoc dzieciom krzywdzonym. W szczególności rozważam wpływ przekonań terapeutów na jakość ich pracy.

Przedstawiam opis przypadku superwizji i na jego podstawie pokazuję wpływ przekonania terapeuty o własnej niekompetencji na proces diagnostyczny wykorzystania seksualnego dziecka. Przekonanie takie powoduje znaczny poziom lęku, który prowadzi do obniżenia empatii. Zachowania zabezpieczające (skupienie na celu lub narzędziach diagnostycznych) utrudniają nawiązanie poprawnej relacji. Na podstawie doświadczeń superwizyjnych i trenerskich prezentuję listę przekonań, które mogą utrudniać pomoc dzieciom krzywdzonym (dotyczą one przeważnie własnej kompetencji i szczególnej trudności pomocy dzieciom krzywdzonym).

Jeżeli przekonania terapeutów mają wpływ na przebieg leczenia, to trzeba mocno się na nich skupić w trakcie superwizji i szkolenia terapeutycznego. Należy sprawdzać i korygować nieprawdziwe przekonania dotyczące krzywdzenia dzieci, ale również zwracać uwagę na przekonania dotyczące własnej niekompetencji i lęków terapeutów. Superwizja powinna dostarczać nie tylko wiedzy merytorycznej, ale również emocjonalnego wsparcia.


Pełny tekst:

PDF

Bibliografia


Adams, S., Riggs, S. (2008). An exploratory study of vicarious trauma among therapist trainees. Training and Education in Professional Psychology, 2, 26–34.

Bennett-Levy,J., Finlay-Jones, A. (2018). The role of personal practice in therapist skill development: a model to guide therapists, educators, supervisors and researchers. Cognitive Behaviour Therapy, 47, 185–205.

Bennett-Levy, J., Lee, N. K. (2014). Self-practice and self-reflection in cognitive behaviour therapy training: what factors influence trainees’ engagement and experience of benefit?Behavioural and Cognitive Psychotherapy, 42(1), 48–64.

Bennett-Levy, J., Thwaites, R. (2007a). Conceptualizing Empathy in Cognitive Behaviour Therapy: Making the Implicit Explicit. Behavioural and Cognitive Psychotherapy, 35, 591–612.

Bennett-Levy, J. Thwaites, R. (2007b). Self and self-reflection in the therapeutic relationship. Aconceptual map and practical strategies for the training, supervision and self-supervision of interpersonal skills. W: P. Gilbert, R. L. Leahy (red.), The therapeutic relationship in the cognitive behavioral psychotherapies (s. 255–281). Nowy Jork, NY: Routledge/Taylor & Francis Group.

Branson, A., Shafran, R., Myles, P. (2015). Investigating the relationship between competence and patient outcome with CBT. Behaviour Research and Therapy, 68, 19–26.

Figley, C. (1995). Compassion fatigue: Coping with secondary traumaticstress disorder in those who treat the traumatized. Nowy Jork, NY: Brunner/Mazel.

Hayes, S. C., Strosahl, K. D. Wilson, K. G. (2013). Terapia akceptacji i zaangażowania. Proces i praktyka uważnej zmiany. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Kohrt, B. A., Jordans, M. J. D., Rai, S., Shrestha, P., Luitel, N. P., Ramaiya, M. K., Singla, D. R., Patel, V. (2015). Therapist competence in global mental health: Development of the Enhancing Assessment of Common Therapeutic factors (ENACT) rating scale. Behaviour Research and Therapy, 69,11–21.

Krzywdzenie dziecka. Analiza zjawiska. (2012). Dziecko Krzywdzone. Teoria, badania, praktyka, 11(2).

Leahy, R. L., Tirch, D. Napolitano, L. A. (2014). Regulacja emocji w psychoterapii. Podręcznik praktyka. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Ladany, N., Friedlander, M. L., Nelson, M. L. (2005). Critical events in psychotherapy supervision. Waszyngton, DC: American Psychological Association.

Miller, K. L., Dove, M. K., Miller, S. M. (2007). A counselor’s guide to child sexual abuse: Prevention, reporting and treatment strategies. Paper based on a program presented at the Association for Counselor Education and Supervision Conference, Columbus, OH.

Miller, W. R., Rollnick, S. (2014). Dialog Motywujący. Jak pomóc ludziom w zmianie? Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Safran, J. D., Muran, C., Stevens, C. Rothman, M. (2007). A relational approach to supervision: addressing ruptures in the alliance. W: C. A. Falender, E. P. Shafranske (red.),Casebook for clinical supervision: A competency-based approach (s. 137– 157). Waszyngton, DC: American Psychological Association.

Sajkowska, M. (red.). (2010). Dziecko wykorzystywane seksualnie. Diagnoza, interwencje, pomoc psychologiczna. Warszawa: Fundacja Dzieci Niczyje.

Törnquist, A., Rakovshik, S., Carlsson, J., Norberg, J. (2017). How Supervisees on a Foundation Course in CBT Perceive a Supervision Session and what they Bring Forward to the Next Therapy Session. Behavioural and Cognitive Psychotherapy, 46(3), 302–317. DOI: 10.1017/S1352465817000558.

Villatte, M., Villatte, J. L. Hayes, S. C. (2016). Mastering the Clinical Conversation. Language as Intervention. Londyn – Nowy Jork, NY: The Guilford Press.


Refbacks

  • There are currently no refbacks.