Dzieciństwo jako getto: nowożytny obraz dziecka

Abstrakt

W niniejszym artykule społeczny obraz dziecka oraz wyobrażenie dzieciństwa pojmowane są jako konstrukty kulturowe zależne od społeczeństwa, w którym powstały. W tym przypadku jest to kultura nowożytna. Dziecko jest w niej spostrzegane: 1) jako byt wartościowy sam w sobie oraz ze względu na jego przyszłe wykorzystanie; 2) jako istota rozwijająca się, tj. podlegająca naturalnym stadialnym zmianom posiadającym swój cel i mechanizm. W konsekwencji dzieciństwo rozumiane jest jako świat na tyle odmienny od świata dorosłych, że należy go, dla dobra dzieci, odizolować od dorosłości (instytucje edukacyjne) i poddać specyficznym dlań zabiegom (działania wychowawcze). Tendencje te obrazuje metafora „dzieciństwo jako getto”.