Dzieci żyjące w biedzie - dzieci krzywdzone
Abstrakt
Artykuł podejmuje kwestie biedy dzieci, wskazując, że zjawisko to jest rozprzestrzenione w Europie. Przeciwdziałanie biedzie dzieci jest, z wyjątkiem kilku krajów, rzadko uznawane przez rządy za priorytetowe w ich działalności, choć podkreśla się znaczenie edukacji jako zasadniczej drogi prowadzącej do sukcesu w życiu. W Polsce, gdzie bieda dzieci jest najbardziej nasilona w Unii Europejskiej, również nie jest traktowana jako priorytet.
Autorka wskazuje na różne powody przeoczania biedy dzieci, zwracając uwagę w szczególności na trudności związane z konceptualizowaniem i mierzeniem biedy dzieci. Podkreśla, że zjawisko jest wielowymiarowe i, oprócz charakterystyk wspólnych dla dzieci i dorosłych, „istota” dziecięcej biedy wyraża się w tym, że życie w niedostatku ma konsekwencje dla rozwoju dzieci i zagraża międzypokoleniowa transmisja biedy. Wskazuje, ¿e dla dzieci równie ważne znaczenie jak materialne warunki życia maja aspekty emocjonalne, wynikające z jakości opieki. Przedstawiając różne podejścia do definiowania biedy dzieci, opowiada się za konceptualizowaniem biedy dzieci jako odwrotności dziecięcego dobrostanu, ponieważ podejście to wskazuje na odpowiedzialność państwa za przeciwdziałanie biedzie dzieci, jako sygnatariusza Konwencji o Prawach Dziecka.
Wśród okoliczności sprzyjających dziedziczeniu biedy autorka koncentruje uwagę na roli otoczenia społecznego, w którym dziecko dorasta. Gdy jest to zubożałe sąsiedztwo (enklawa biedy), osiągniecie sukcesu w życiu przez dziecko tam wychowane jest bardzo trudne. Przytacza wyniki badan przeprowadzonych w Łodzi w końcu lat 90, ilustrowane przykładami dwojga młodych ludzi, którzy wychowali się w łódzkich enklawach biedy. W konkluzji formułuje przekonanie, że konieczna jest integracja działań wszystkich lokalnie działających służb społecznych. Jednakże warunkiem koniecznym jest uświadomienie sobie przez władze lokalne, że przeciwdziałanie biedzie dzieci jest najlepszym sposobem eliminowania biedy i uniknięcia jej transmisji.
Autorka wskazuje na różne powody przeoczania biedy dzieci, zwracając uwagę w szczególności na trudności związane z konceptualizowaniem i mierzeniem biedy dzieci. Podkreśla, że zjawisko jest wielowymiarowe i, oprócz charakterystyk wspólnych dla dzieci i dorosłych, „istota” dziecięcej biedy wyraża się w tym, że życie w niedostatku ma konsekwencje dla rozwoju dzieci i zagraża międzypokoleniowa transmisja biedy. Wskazuje, ¿e dla dzieci równie ważne znaczenie jak materialne warunki życia maja aspekty emocjonalne, wynikające z jakości opieki. Przedstawiając różne podejścia do definiowania biedy dzieci, opowiada się za konceptualizowaniem biedy dzieci jako odwrotności dziecięcego dobrostanu, ponieważ podejście to wskazuje na odpowiedzialność państwa za przeciwdziałanie biedzie dzieci, jako sygnatariusza Konwencji o Prawach Dziecka.
Wśród okoliczności sprzyjających dziedziczeniu biedy autorka koncentruje uwagę na roli otoczenia społecznego, w którym dziecko dorasta. Gdy jest to zubożałe sąsiedztwo (enklawa biedy), osiągniecie sukcesu w życiu przez dziecko tam wychowane jest bardzo trudne. Przytacza wyniki badan przeprowadzonych w Łodzi w końcu lat 90, ilustrowane przykładami dwojga młodych ludzi, którzy wychowali się w łódzkich enklawach biedy. W konkluzji formułuje przekonanie, że konieczna jest integracja działań wszystkich lokalnie działających służb społecznych. Jednakże warunkiem koniecznym jest uświadomienie sobie przez władze lokalne, że przeciwdziałanie biedzie dzieci jest najlepszym sposobem eliminowania biedy i uniknięcia jej transmisji.
Pełny tekst:
PDFRefbacks
- There are currently no refbacks.