Krzywdzenie psychiczne – krzywda wyrządzana umysłowi: katalizator przemian w zakresie ochrony dziecka w kierunku proaktywnej profilaktyki pierwszorzędowej i promocji dobrostanu osobistego

Abstrakt

Strategie ochrony dziecka, stosowane przede wszystkim w ramach wąsko rozumianej interwencji korekcyjnej, wydają się być niewystarczające w obliczu szerokiego spektrum form i poziomów przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej doświadczanej przez dzieci na całym świecie. Rosnące zaniepokojenie takim stanem rzeczy jest częścią bardziej uniwersalnego wzrostu zobowiązań oraz oczekiwań wobec państw i społeczeństw w kontekście odpowiedzialności za dzieci i wobec dzieci. W szczególności zjawisko to łączy się z wymogami określonymi w Konwencji o prawach dziecka ONZ. Niezbędna jest przebudowa systemu ochrony dziecka.
Podejście do ochrony dziecka oparte na prawach dziecka zyskuje ostatnimi czasy duże poparcie. Jest ono siłą napędową reform zmierzających do tego, aby ochrona dziecka uwzględniała przede wszystkim profilaktykę pierwotną zabezpieczającą i promującą prawa dziecka, jego bezpieczeństwo, dobrostan, zdrowie i rozwój. Konkretny wymiar tej wizji nadał niedawno Komitet Praw Dziecka ONZ, przyjmując dokument (Ogólny Komentarz nr 13) nakreślający sposoby realizacji na poziomie krajowym zobowiązań związanych z prawem dziecka do wolności od wszelkich form przemocy. Autorzy niniejszej pracy wskazują, że zamierzoną transformację ochrony dziecka w znacznym stopniu ułatwiłoby wykorzystanie wiedzy psychologicznej (w szczególności dotyczącej krzywdzenia emocjonalnego), promowanie świadomego podejścia w duchu zdrowia publicznego oraz nadanie wysokiego priorytetu wyodrębnianiu źródeł przemocy i promowanie uniwersalnego zaangażowania w pełen rozwój unikalnego potencjału jednostki. Podejście do ochrony dziecka oparte na prawach dziecka zyskuje ostatnimi czasy duże poparcie. Jest ono siłą napędową reform zmierzających do tego, aby ochrona dziecka uwzględniała przede wszystkim profilaktykę pierwotną zabezpieczającą i promującą prawa dziecka, jego bezpieczeństwo, dobrostan, zdrowie i rozwój. Konkretny wymiar tej wizji nadał niedawno Komitet Praw Dziecka ONZ, przyjmując dokument (Ogólny Komentarz nr 13) nakreślający sposoby realizacji na poziomie krajowym zobowiązań związanych z prawem dziecka do wolności od wszelkich form przemocy.
Autorzy niniejszej pracy wskazują, że zamierzoną transformację ochrony dziecka w znacznym stopniu ułatwiłoby wykorzystanie wiedzy psychologicznej (w szczególności dotyczącej krzywdzenia emocjonalnego), promowanie świadomego podejścia w duchu zdrowia publicznego oraz nadanie wysokiego priorytetu wyodrębnianiu źródeł przemocy i promowanie uniwersalnego zaangażowania w pełen rozwój unikalnego potencjału jednostki.