Leczenie dziecka wykorzystywanego seksualnie. Izolacja od sprawcy przemocy seksualnej a prawo dziecka do psychicznego istnienia

Abstrakt

Artykuł jest poświęcony dzieciom, które są tak przerażone i smutne, że stają się niewidoczne dla siebie samych. Nie mogą upomnieć się o swoje prawo do istnienia, bo nie wiedzą, że istnieją. W psychice nie mają idei życia bez przemocy i wykorzystywania seksualnego. Traumatyczne przeżycia tworzą historię ich życia i determinują ich los. Artykuł składa się z trzech części. W pierwszej autorka opisuje psychiczny stan dziecka, niemożliwy do wyobrażenia, który przez badaczy ludzkiego umysłu jest opisywany jako stan psychicznej katastrofy, rozpacz, bezimienne przerażenie i czarna dziura. Autorka w opisie stanu niemożliwego do wyobrażenia posługuje się pojęciem psychicznej próżni. Podaje kliniczne przykłady jej przejawów u dzieci oraz autystycznych obron, które pozwalają im przetrwać psychiczną katastrofę i żyć mimo niej. Wspiera się twórczością Becketta i Mueller. W klinicznej analizie korzysta z koncepcji Tustin, zajmującej się leczeniem dzieci autystycznych, doświadczeń Alvarez z psychoanalizy dzieci wykorzystywanych seksualnie, opisu stanu „bezznaczeniowości” i „jałowych krajobrazów psychicznych„ Schellekes oraz koncepcji zabawy Winnicota. Druga część artykułu zawiera analizę różnicy między wyparciem a dysocjacją. Są to psychiczne mechanizmy obronne, z których psychika korzysta, gdy nie chcemy lub nie możemy pamiętać tego, co zagraża naszemu psychicznemu istnieniu. Autorka podaje kliniczne przykłady wyparcia i dysocjacji u dzieci. Szczególną uwagę zwraca na mechanizm dysocjacji. Jego specyfika sprzyja oskarżeniom o „fałszywą pamięć”, konfabulację i złą wolę specjalistów. Wyraz takim poglądom dał Crews. Jego argumenty są dlatego istotne, że pojawiają się w przestrzeni publicznej i utrudniają lub wręcz udaremniają podstawową pomoc dzieciom, jaką jest izolacja sprawcy przemocy od dziecka. W trzeciej części artykułu autorka dzieli się swoimi refleksjami dotyczącymi trudności w ochronie dziecka przed przemocą mimo prawnych możliwości i deklaratywnej woli wielu stron zaangażowanych w proces chronienia. Analizuje zakłócenia w procesie myślenia, powołując się na koncepcję Biona. Korzysta z osobistego doświadczenia i doświadczenia zespołu klinicznego Modelu Pomocy Dziecku z podejrzeniem seksualnego wykorzystania i opisuje, jak działa nasz umysł w kontakcie z dzieckiem straumatyzowanym.